يعنى: اى آن كسى كه راه نموده است بر خود و شناخت و هستى خود به خودى خود « فِطْرَةَ اللّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا » ۴ كه اوست دليل لامع پيدا بر ذات و صفات خود؛ زيرا كه هميشه به خودىِ خود ظاهر است و آثار قدرت و علم و كمالات مِن جميع الجهاتش، پيوسته واضح است و آناً فَآناً، قبول دعاى بيچارگان و بى كسان مى نمايد وقتى كه از روى بندگى و اخلاص خوانند او را، و ردّ دعاى ايشان نمى كند و هميشه از اوست كه كَرَم و لطف و احسان مى يابند.

پس هر چه به نظر آيد ، آثار صُنع او ـ عزّ شأنه ـ نمايد و به غير آثار صنع او ـ جل شأنه ـ به هيچ وجه مِن الوجوه، چيزى ننمايد و آنهايى كه اين معنى دريافته اند، به غيرِ رضاى او چيزى نيافته اند و مرادات او ـ جلّ شأنه ـ را بر ارادات / ۱۰۵ / و خواهش هاى خود، اختيار كرده اند و هيچ چيز از وجود او ـ جلّ شأنه و عظم سلطانه ولا إله غيره ـ ظاهرتر نيست و هستى او پيداتر از همه هستى هاست و به خودى خود، پيداست و پيدايى ساير هستى ها از اوست.