روایتی از عاشقی نوجوانی که درس را در سنگر معنا کرد

اطرافیان شهید ابراهیم بهی از شجاعت، ادب و اخلاص او بسیار گفته‌اند؛ جوانی آرام و متواضع که هرگاه سخن از جبهه و شهادت به میان می‌آمد، چشمانش از اشتیاق می‌درخشید. وی نمونه‌ای از نسل طلایی دهه شصت بود که درس را در سنگرهای جبهه معنا کرد و با عمل خود نشان داد که دفاع از میهن، بالاترین کلاس انسان‌سازی است.

شهید بهی از نخستین شهدای شهرستان سرخس بود و یاد و نامش، الهام‌بخش بسیاری از جوانان هم ‌سن ‌و سالش شد تا راهش را ادامه دهند. خون پاک شهید بهی نه‌تنها در دل مردم سرخس، بلکه در حافظه تاریخ این سرزمین جاودانه ماند.

این شهید والامقام در بخشی از وصیت‌نامه خود با نگاهی عاشقانه به مسیر جهاد و شهادت، خدمت به اسلام و سربازی در راه خدا را بزرگ‌ترین افتخار انسان دانسته و نوشته است: «پدرجان، خدمت به اسلام و سربازی چقدر خوب است؛ انسان در این مدت مردِ کار و فعالیت می‌شود. چه زیباست عاشقانه پا به عرصه گیتی گذاشتن، عاشقانه زیستن، عاشقانه برای رسیدن به هدف کوشیدن و در نهایت عاشقانه مردن.»