ابوعلی فارسی و الحجة للقراء السبعه
نویسنده: حاجی اسماعیلی، محمد رضا؛

دانشکده ادبیات و علوم انسانی (دانشگاه اصفهان) تابستان و پاییز 1381 - ضمیمه شماره 29 و 30 رتبه علمی-پژوهشی (وزارت علوم)/ISC (‎10 صفحه - از 41 تا 50)

چکیده:

بنا به گزارش های تاریخی نه تنها پیدایی و تدوین ساختار زبان عربی که غنای‌ دستوری آن نیز وامدار قرآن است بلکه دستور زبان عربی نیز بیش از هر چیز تطور و تکامل خود را مرهون مناقشات و مباحث نحو پژوهانی است که همواره‌ از قاریان و مقریان بزرگ زمان خویش به شمار آمده‌اند شخصیت‌هایی مانند ابو عمر و علاء بصری،عیسی بن عمر ثقفی،خلیل بن احمد و علی بن حمزه‌ کسائی.طبعا انگیزهء رویکرد قاریان نحو پژوه به سوی مطالعات نحوی و لغوی را می‌توان توجه آنان به مسأله ی دگرخوانی‌های قرآن دانست به گونه‌ای که توجه‌ ویژهء ایشان به تطبیق اندیشه‌های نحوی بر قرآن منجر به پیدایش مکاتب نحوی‌ گوناگون در بصره و کوفه و بغداد گردید و باعث شد آثار و تألیفات‌ ارزشمندی به ویژه در حوزهء مباحث لغوی و دستوری همانند العین خلیل بن‌ احمد و الکتاب سیبوبه پدید آید.بدیهی است که بالندگی دانش نحو و لغت را نه تنها در دوران تدوین که پس از آن باید در گرو همین مناقشات و تألیفاتی‌ که به قلم این ادیبان و زبان‌شناسان انجام پذیرفته جست‌وجو نمود. در این مقاله‌ کوشیده‌ایم با یکی از بنام‌ترین قرآن پژوه قرن چهارم هجری به نام ابو علی‌ فارسی و تألیف ارزشمند او کتاب الحجة للقراء السبعة آشنا شویم.

دانلود مقاله