علوم قرآن و حدیث

إِنْ يَسْأَلْكُمُوهَا فَيُحْفِكُمْ تَبْخَلُوا وَيُخْرِجْ أَضْغَانَكُمْ

يحفكم: احفاء: به زحمت انداختن. تحمل مشقّت.
تبخلوا: بخل: خوددارى از احسان.

اگر خداوند همه اموالتان را بخواهد و به آن اصرار ورزد، بخل مى‌ورزيد و (به سبب همين بخل،) كينه‌هاى شما را آشكار مى‌سازد.

نکته ها
«يحفكم» از «احفاء» به معناى اصرار در مطالبه و سؤال است و «أضغان» جمع «ضغن» به‌ معناى كينه شديد است.

دلبستگى برخى انسان‌ها به مال دنيا به قدرى است كه حتّى اگر خداوند هم از آنان چيزى را مطالبه كند، كينه او را به دل مى‌گيرند.

پیام ها
1- خصلت‌هاى انسان، در برخورد با اوامر و نواهى الهى هويدا مى‌شود.

إِنْ يَسْئَلْكُمُوها ... تَبْخَلُوا

2- دلبستگى شديد به دنيا و بخل ورزيدن، مورد انتقاد و سرزنش است.

إِنْ يَسْئَلْكُمُوها ... تَبْخَلُوا

3- خداوند انسان را به امور حرجى و مشقت آور فرمان نداده است. «فَيُحْفِكُمْ» (قوانين و فرمان‌هاى الهى متناسب با استعداد و توان ذاتى انسان‌هاست، ما نيز قوانين را آنگونه قرار ندهيم كه مردم موضع خصمانه بگيرند.)

4- صفا يا كينه دوستان، به هنگام سخاوت وبخل كشف مى‌شود. «يُخْرِجْ أَضْغانَكُمْ»