التصدیر
التصدیر:
هو أن تکون الفاصلة مذکورة بمادّتها فی صدر الآیة، و یسمّی أیضا: ردّ العَجُز علی الصّدر. و هو من حسن البدیع، إذ یرتبط صدر الکلام مع ذیله بوشائج من التلاحم و الوئام. قال ابن رشیق: و هذا یکسب الکلام ابّهة، و یکسوه رونقا و دیباجة، و یزیده مائیّة و طلاوة.
من ذلک قوله تعالی: وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ
و قوله: وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِکَ فَحاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُمْ ما کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ.
لا تَفْتَرُوا عَلَی اللَّهِ کَذِباً فَیُسْحِتَکُمْ بِعَذابٍ وَ قَدْ خابَ مَنِ افْتَری [6].
و قد یکون التّشاکل لفظیّا بحتا، و هو من لطف البدیع، کقوله تعالی: قالَ إِنِّی لِعَمَلِکُمْ مِنَ الْقالِینَ، أی من الناقمین.
+ نوشته شده در دوشنبه دوم اردیبهشت ۱۳۹۸ ساعت ۱:۳۱ ب.ظ توسط دکتر سید مهدی مصطفوی
|
راهنمای آزمون ارشد و دکتری رشته علوم قرآن و حدیث+مطالب آموزنده قرآنی و حدیثی+علایق شخصی