عِندَ تنَاَهیِ الشّدّةِ تَکُونُ الفَرجَةُ وَعِندَ تَضَایُقِ حَلَقِ البَلَاءِ یَکُونُ الرّخَاءُ

به هنگام نهایت سختی گشایش و در وقت تنگنای حلقه ی گرفتاری، آسایش فرا می رسد). پایان سختی مستلزم نجات از آن است و مقصود از فرج و گشایش همان است و همچنین تنگنای حلقه گرفتاری، وقت زاری خالصانه در پیشگاه خدا و امید راستین به اوست، که زمینه برای گشایش و نجات از تنگناست. کلمه: حلق را برای دشواریهایی که انسان را احاطه کرده و چاره از آنها ندارد، به خاطر شباهت به حلقه کمربند و تنگ چهارپایان استعاره آورده است.


شرح حکمت 351 - حکمت های نهج البلاغه ( همراه با 25 ترجمه و شرح )/ ص354 شرح ابن میثم